کشتی های ینی کاپی و بندرگاه تئودوسیوس

بین سالهای ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۳ ، یکی از بزرگترین کاوش های باستان شناسی جهان در ینی کاپی، واقع در محله ای با همین نام در استانبول ، انجام شد. صدها کارمند و باستان شناس از موزه های باستان شناسی استانبول بقایای بیش از ۸۰۰۰ سال از تاریخ این شهر را نشان دادند ، از بناهای مسکونی نوسنگی گرفته تا مخازن و کارگاه های عثمانی در حین ساخت خط آهن جدید زیرزمینی که اروپا و آسیا را به هم متصل می کند. اکثر آثار باستانی در بندر تئودوسیان قسطنطنیه ، یک بندر تجاری مصنوعی که در زمان امپراتور بیزانس تئودوسیوس اول ( ۳۷۹-۳۹۵ میلادی) ایجاد شد ، کشف شد. از قرن چهارم تا یازدهم میلادی ، بندر بسیار مورد استفاده قرار گرفت. اما پس از آن ، عواقب سیلتاسیون تدریجی ، آن را فقط برای استفاده های کوچک در دسترس قرار داده بود. بندر تا قرن شانزدهم به طور کامل پر شده بود و ویرانه های آن سالها فراموش شده بود.

بندر تئودوسیوس

بندر Eleutherios ، همچنین به عنوان بندر تئودوسیوس شناخته می شود ، یکی از بنادر قسطنطنیه باستان ، پایتخت امپراتور بیزانس بود و در زیر محله ینیکاپ استانبول واقع شده بود. این بندر در نزدیکی محل تلاقی رودخانه های لیکوس و پروپونتیس که از شهر (دریای مرمره) می گذرد ساخته شده است.

به دلیل رسوبات که بندر را پر کرده بود ، طیف قابل توجهی از کشفیات بیزانس در ینیکاپی حفظ شد ، از جمله اقلام ارگانیک ساخته شده از چوب ، طناب و چرم ، و سرامیک ، استخوان ، شیشه ، سکه و سایر فلزات. باستان شناسان ۳۷ کشتی غرق شده به خوبی محافظت شده متعلق به قرن ۵ تا اواخر قرن ۱۰ یا اوایل قرن ۱۱ میلادی ، علاوه بر صدها لنگر سایر تجهیزات کشتی را کشف کردند. اولین نمونه های باستان شناسی کشتی ها یا گالری های قایقرانی بیزانس - تقریباً کشتی های جنگی - و همچنین کشتی های تجاری ، برخی با محتویات آمفوره بدون آسیب ، از جمله آنها هستند.

امروزه مشخص شده است که شهرکی از دیوارهای جنوبی مرمره ، بین خیابان های مصطفی کمال و نامک کمال ، که از آکسارای به سمت ساحل مرمره سرازیر می شود ، موجود است در قرن سیزدهم محل سکونت یهودیان بوده است. اگرچه تجارت غلات از مصر در اواسط قرن هفتم به پایان رسید ، اما بندر تئودوسیوس همچنان به عنوان بندر مورد استفاده قرار می گرفت ، همانطور که توسط کشتی های غرق شده در حفاری های مربوط به قرن هفتم تا یازدهم مشخص شد. در این مدت بیشتر از آن به عنوان بندری برای کشتی های باری کوتاه و قایق های ماهیگیری استفاده می شد. این بندر پس از قرن دوازدهم در نتیجه خاک آبرفتی که توسط نهر لیکوس (بایرامپاشا) تحویل داده شد ، رها شد و به محل دفن زباله های انباشته تبدیل شد. Petrus Gyllius ، که در قرن ۱۶ از شهر دیدن کرد ، از بندر به شرح زیر یاد می کند: "بندر پر شده است ، سبزی در باغهای وسیع سبزیجات کاشته شده است ، تعداد کمی گیاه (درخت) کاشته شده است."