باسیلیکا سیسترن : افسانه زیرزمینی

مخزن باسیلیکا در سلطان احمد یکی از نمادهای تاریخی استانبول است. این مخزن بزرگ زیرزمینی که توسط امپراطور بیزانس ژوستینیان اول ساخته شده است (۵۷۲- ۵۶۵) دارای ستونهای مرمر زیادی است که از آب بیرون می آید.

استانبول در دوران امپراتوری روم و بیزانس یکی از شهرهایی بود که بیشتر در محاصره بود. مهمترین مشکل در حصر ، کاهش ذخایر غذا و نوشیدنی است. امپراطوران روم و بیزانس برای حل این مشکل مخازن زیادی در شهر ساخته بودند. آب انبار باسیلیکا بزرگترین این مخازن است.

چاه آب یک سازه غول پیکر است که دارای یک منطقه مستطیل شکل به طول ۱۴۰متر و عرض ۷۰ متر است. داخل این مخزن ۳۳۶ ستون وجود دارد که هر کدام ۹ متر ارتفاع دارند ، و با یک پلکان سنگی ۵۲ پله ای می توان به آنها دسترسی داشت.

۳۸ سال طول کشید تا مخزن کامل شود ، و حدود ۷۰۰۰ کارگر در ساخت آن کمک کردند. اشک بر روی ستون ها ، بر اساس شایعه ای ، نمادی از بردگان است که در زمان ساخت درگذشته اند. مخزن با فضای شگفت انگیز و معماری خاص تاریخی خود ، امروزه بازدیدکنندگان را مجذوب خود می کند.

بعد از فتح استانبول توسط عثمانی ها در سال ۱۴۵۳ مدتی از مخزن باسیلیکا استفاده شد و آب به باغ های کاخ توپکاپی ، محل زندگی سلطان ها، منتقل شد. این مخزن توسط مسافر هلندی P. Gyllius کشف شد که برای کشف ویرانه های بیزانس در سالهای ۱۵۴۴-۱۵۵۰ به استانبول آمده بود.

دو سر مدوسا که در زیر ستون های گوشه شمال غربی مخزن باسیلیکا قرار دارند و به عنوان پایه استفاده می شوند ، زیباترین نمادهای هنر مجسمه سازی دوره روم هستند. هنوز مشخص نیست که سرهای مدوسا از کجا گرفته شده و به مخزن آورده شده اند.

طبق یک افسانه ، مدوسا زنی بود که همیشه به چشمان سیاه ، موهای بلند و اندام کامل خود افتخار می کرد و عاشق پسر زئوس، پرزئوس بود ، اما شناخته شده است که آتنا نیز عاشق پرزئوس شد و به مدوسا حسادت می ورزید. شایعات ادعا می کنند که آتنا موهای مدوسا را به مار تبدیل کرده است. بر این اساس ، همه افرادی که مدوسا نگاه می کردند به سنگ تبدیل شدند. وقتی مدوسا به آینه نگاه کرد ، خودش را به سنگ تبدیل کرد.

آب انبار باسیلیکا امروزه به عنوان موزه عمل می کند و عنوان بزرگترین مخزن بسته استانبول را به خود اختصاص داده است.