ساختمان هایی به سبک هنر نو در استانبول

جمال کفادار، مورخ از اصطلاح «بین دو جهان» برای توصیف شهر استانبول را به کار می‌برد، زیرا مردم ساکن در این سرزمین‌ها نه ارزش‌های غربی را کاملاً پذیرفته‌اند و نه توانسته‌اند از دنیای شرق جدا شوند. جنبش مدرنیزاسیون در امپراتوری عثمانی، که در اواخر قرن 18 آغاز شد، به ویژه در زمینه معماری خود را نشان می دهد.

الگوی هنر نو، که در زبان فرانسوی به معنای هنر جدید است، به این درک گفته می شود که اغلب از گل ها، چین ها و شیشه های رنگی استفاده می شود. می توان ردپای این روند را در استانبول به ویژه در بشیکتاش، آدالار و کادیکوی با شروع از منطقه بی اوغلو مشاهده کرد. معمار ایتالیایی رایموندو داکورنو این حرکت را به استانبول آورد. برخلاف خانه‌هایی که به سبک کلاسیک ساخته شده‌اند، سازه‌های سبک هنر نو رو به بیرون بوده و دارای بالکن‌ها و پنجره‌های بزرگ هستند. اما، ساختمان های اصلی به سبک هنر نو در استانبول کدامند؟

بوتر آپارتمان

 بین سال‌های 1900 و 1901 توسط معمار ریموندو داکورنو برای طراح مد هلندی ژان بوتر، که می‌خواست خانه‌های مد را در اروپا راه‌اندازی کند، ساخته شد. بوتر از طبقه همکف ساختمان 7 طبقه به عنوان خانه مد و کارگاه استفاده می کرد. طبقات بالا محل زندگی اعضای خانواده است. در قسمت بیرونی آپارتمان، نقش های گل، حاشیه با نقوش گیاهی و شیشه های رنگی دیده می شود. این دومین ساختمان در استانبول پس از هتل پرا پالاس با آسانسور است.

غرفه احمد راتیپ پاشا

کمال الدین بیگ معمار عمارت در آجی بادم استانبول است. نقوش گل 54 اتاق عمارت توسط هنرمندان آن دوره ساخته شده است. این سازه که از کریستال های ارزشمند در نرده پله های آن استفاده شده بود، پس از اعلام جمهوریت به وزارت آموزش و پرورش اختصاص یافت.

غرفه هوبر

این ساختمان که اکنون به عنوان دفتر کار ریاست جمهوری مورد استفاده قرار می گیرد، توسط برادران هوبر، نمایندگان شرکت های آلمانی Mauser و Krupp ساخته شده است. پس از بازگشت آنها به آلمان، شاهزاده خانم مصری در غرفه هوبر اقامت کرد. آنها به نوبه خود این ساختمان را در سال 1932 به مدرسه نوتردام دی سیون فرانسه اهدا کردند. پس از سال ها بی توجهی، این ساختمان در سال 1985 ملی شد و به ریاست جمهوری ترکیه اختصاص یافت.

ویلا تیراژه دیکمن

میکائیل نوریکان معمار این ویلا به سبک هنر نو است. این ساختمان که در سال 1914 تکمیل شد، برای کافه فهری دیکمن، یکی از مدیران باشگاه آنادولو ساخته شد. بعداً توسط دخترش تیراژه دیکمن که بعداً در فرانسه ساکن شد از آن استفاده کرد.