نقطه ملاقات تمدن ها: کوه نمروت

کوه نمروت در مرزهای دهکده Büyük ofz از Pütürge و Kahta District of Adıyaman است. مقبره ها و مجسمه های برجسته ساخته شده توسط پادشاه کماژ آنتیوخوس اول در دامنه کوه نمروت در ارتفاع ۲۱۵۰ متری برای نشان دادن قدردانی او از خدایان و اجداد ، از باشکوه ترین بقایای دوره هلنیسم است.

مجسمه های یادبود در تراس های شرقی ، غربی و شمالی گسترش یافته اند. مجسمه های غول پیکر که به خوبی حفظ شده اند از بلوک های سنگ آهک ساخته شده و ۸ تا ۱۰ متر ارتفاع دارند. پادشاهی مستقلی توسط میترادات اول در منطقه تاسیس شد که در دوران باستان کماگن نامیده می شد. این پادشاهی در زمان پسرش آنتیوخوس اول (۳۲ تا ۶۲ قبل از میلاد) اهمیت یافت. استقلال پادشاهی پس از از دست دادن جنگ علیه رم در سال ۷۲ میلادی به پایان رسید.

قله کوه نمروت یک محل استقرار نیست ، بلکه دامنه ها و مناطق مقدس آنتیوخوس است. توفان در نقطه ای مشرف به معابر و دشت های رود فرات است. از تومالی به ارتفاع ۵۰ متر و قطر ۱۵۰ متر ، جایی که استخوان ها یا خاکسترهای پادشاه در اتاق حک شده در سنگ بستر قرار می گرفت ، با پوشاندن قطعات کوچک سنگ محافظت میشد. اگرچه در کتیبه ها ذکر شده بود که مقبره شاه در اینجا است ، اما تا امروز کشف نشده است.

در تراسهای شرقی و غربی مجسمه های آنتیوخوس ، خدایان و الهه ها و همچنین مجسمه های شیر و عقاب وجود دارد. در تراس غربی یک فال منحصر به فرد از شیر وجود دارد. این مجسمه ها با درهم آمیختن هنرهای هلنیستی ، پارسی و هنر اصلی کشور کاماگن تراشیده شده اند. از این نظر کوه نمروت را می توان پلی بین تمدن غرب و شرق نامید.

با ناپدید شدن پادشاهی کومگن از مرحله تاریخ ، آثار کوه نمروت حدود ۲۰۰۰ سال تنها ماند. در سال ۱۸۸۱، مهندس آلمانی کارل سستر ، مسئول منطقه ، با مجسمه های کوه نمروت روبرو شد و با اشتباه گرفتن خرابه های پادشاهی کومگن و کتیبه های یونانی در پشت پایه هایی که خدا بر آن قرار داشت ، کنسول آلمان را در ازمیر مطلع کرد. مجسمه هایی قرار گرفتند ، که فکر می کردند خرابه های آشوری هستند. در سال ۱۸۸۲، اتو پوچشتاین و کارل سستر مطالعه ای در نمروت انجام دادند. عثمان حمدی بیگ مدیر موزه امپراطوری در سال ۱۸۸۳ با تیمی آمد و در نمروت کار کرد. پس از جنگ جهانی دوم ، ترزا گوئل باستان شناس آمریکایی و کارل دورنر آلمانی در نمروت حفاری ، تحقیق و مطالعه کردند.

کوه نمروت در سال 1987 در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.